Friday 31 August 2012

High five for Friday, no 2!


What a lovely week it has been. It deserves a smiley.
:-D (Yes, I'm a smiley nerd. I use it in every text message. And email. And probably this post)

My five highlights of this week:

1. Food!
I went to this great Italian restaurant, named Terra Sarda. A true Italian guy owns it and throws his heart in it. So does his daughter. And the Italian chefs in the small kitchen. The food is so good!
Here’s my appetizer:

A delicious carpaccio di manzo (beef carpaccio).
2. Hmm... also food. Well not really, it's a drink.

Friday 24 August 2012

High five for Friday!


(Okay. Before you go ballistic on me. This is part of a project I’m trying. And the people who join this project can’t read Dutch. So there it is. I’m now blogging in English too! (I mean… I’m trying to. Don’t shoot me.)

Remember when I told you I wanted to do a weekly project? I wanted something nice and cute to blog about every week, but it couldn’t involve a lot of work so I won’t quit after two weeks would have the time to do it.

Well, I found it!
I like reading blogs from all over the world and I saw this great blog from a woman named Kate. A hairstylist who posts videotutorials for your hair and writes about stuff like home, food, beauty and lots more.
Really great to read for the girly girls among us, check it out here.
Then I saw she posted every week a High five for Friday.
And in that post, she mentioned five highlights of her week. How cute!
In the end she said you could “link up” to Lauren too, her sister, from another blog.
I’m a total newbee in the blogworld, so what is this linking up thing?

So I clicked. And there was Lauren, at her blog From my grey desk, doing the High five for Friday posts. And having a huge list of women who linked up to her blog, who are also posting the High fives! It’s so funny to read what everyone has been doing, what things were special that week for them and to discover new blogs.
And so, here are my five favorite things of last week!

1. La douce France!
My hubby and I went to a cute little house in a nice and quiet place in Normandy, France this week. This house belongs to friends of ours, and is so cute you’d wanna hug it!
Take a look:


Isn’t that adorable? I loved this vacation. (Thanx H, D senior & D junior!)

2. Instagram.
I told my readers in my last blog how I lead a busy working life and still easily bore myself on any break. So then I try to discover new interests. (Those of you who can’t read the Dutch post, I discovered Pinterest. And DIY-ing. Did I mention I’m not a good DIY-er? Btw, you can use the Google translate bar to read the post in English, but it translates litterally. It's ugly.)
My discovery of this week has been Instagram. Taking pics with your Iphone and then screw them up give them a nice effect with Instagram. This whole post is filled with Instagramphoto’s, so you can see for yourself.
And yes, I know, I’ve had Instagram on my Iphone for months. And everybody said how great it was. It just wasn’t love at first sight. Again, don’t shoot me.

3. Food!
This will probably be one of my favorite things every week. I love food. I just do. I’m not gonna tell you more, ‘cause it will be obvious after a couple of weeks.
This was my favorite meal this week, steamed mussels with some French bread and a good glass of wine:


Although… “It’s a bit crunchy”, I said to my hubby. First I thought it was just sand, but then I spit something out... It was a teeny tiny crab!!
As a really good husband, he laughed at me. But then he spit one out too. Ha!
Turns out, lots of mussels in this pan had a tiny crab in their mouth (if anyone knows why, please tell me!). I guess this was just a sign of very fresh mussels?!

Anyway, I loved them too much to stop eating. I know, it’s gross.
But mussels are one of my favorite things, so I just threw out the crabs and kept eating. Here you can see the crabfamily, and one of them still inside the mussel.


4. The American Cemetary in Omaha Beach, Normandy.
Very impressive. So many graves. So many men who died fighting. Over 9000
men lie there. 

(That's my hubby btw)
We walked around, reading all those names and touching gravestones. It’s amazing how they all keep it clean and tidy. The white gravestones are still bright white. The grass is green and healthy. It screams out, this place is important, we have to take good care of it.
Good work people.

But then I wondered. Who are these men? How did they look like? Where they scared? Who is the serious one, who loves to make jokes, who’s everyone’s friend? Are they tall, short, blonde? I took a picture (yep, an Instagram) of a stone. A little yellow rose lies in front of it.

I took a picture of this one.
Ernest W. Kneeland.
Who was this man? I just can’t imagine. And yet, I’m so rude to take a picture of his grave. So now, curious as I am, I wanna know who this is. I’ll probably never know. And that’s okay.
But this man fought for us. Is it that much trouble to just show some respect before we step on this man’s grave and take pics?
The yellow rose was one of the very few flowers I saw there. So many people who visited, but so few flowers at the graves. I am probably just being my weird me. But I stepped on this man’s grave, and took a picture of it, without even knowing him. Isn't that weird?

5. High five for Friday!
I don’t want this first post to end dramatically. I was just so touched by this amazing place where all these men rest.
So, number five of my favorite things this week is this post itself. My first High five for friday. (And a huge high five for Lauren too, for this incredibly fun idea!)

Happy weekend everybody!

Wanna write your own High fives and link up to Lauren too? Go to her blog From my grey desk.
(I promise my post won't be this long every week!)

Friday 17 August 2012

Project 52


Ik kwam via een Facebook op een website.
En op die website schreef iemand elke dag een blog, over een glazen potje wat ze had versierd met mooie spreuken, vintage plaatjes, bloemen etc. Elke dag kunst in een potje. En dat zo'n potje zette ze dan elke dag ergens in de natuur. Degene die het vond, mocht ermee doen wat diegene wilde. Het houden, een nieuw potje maken, of gewoon er voorbij lopen.

Het bleek van mijn leerling Katie te zijn, die zichzelf voor een 365 dagen project had gecontracteerd. Elke dag een potje maken, uitzetten in de natuur, fotograferen en een blog erover schrijven. Geweldig!
En wat een discipline. Ik raakte gelijk geïnspireerd en riep uit dat ik ook een 365 dagen project wilde doen! Na wat googlen kwam ik erachter dat je helemaal niet ingewikkelde dingen hoeft te doen. Sommige mensen maken gewoon elke dag een foto van een bepaald onderwerp, bv een groeiende plant of een persoon. En ze bloggen er elke dag over.
"Dat kan jij niet", zei mijn man, "Dat moet je dan echt él-le-ke dag doen Bien."
Das waar.

Maar vorige week kwam ik nog een blog tegen. En deze dame deed ook een project, maar dan wekelijks. Project 52. Dat klinkt al beter! Zij beschrijft elke week een levensles die ze aan haar kids wil meegeven. Niet mijn ding.
Maar goed. Ik weet nog niet wat mijn wekelijkse project gaat worden, maar een uitdaging wordt het zeker!

Kijkje nemen op Katie's site met kunstpotjes?
Je vindt haar op www.scharrelkunst.nl

Tuesday 14 August 2012

DIY project (Do It Yourself)


Als ik vakantie heb, heb ik iets nodig om te doen. Ja dat klinkt gek, want ik heb zoveel rust nodig na al die hectiek in zo'n jaar. En die rust zoek ik zeker hoor. Heerlijk dagenlang op de bank mijn favoriete tv-series weer eens kijken (want de zomer startte toch niet zo zonnig), boeken lezen (heeft iemand het ook al warm gekregen van Vijftig tinten grijs?) en vooral lekker niets hoeven doen. 

Maar daarna begint er alweer iets te kriebelen. De ik-moet-iets-doen-kriebel.
Vorige jaren was dat cupcakes bakken, maar ik wilde iets nieuws.
Nieuwe hobby nr één begon in de bankhangfase. Pinterest. Ongelofelijk leuke site waar je een digitaal prikbord maakt. Je kan andere prikborden en mensen volgen en zo raap je allerlei plaatjes bij elkaar. Klik je op het plaatje, dan kom je bij de bron uit. Zo is Pinterest dus ook een enorme berg van tutorials. Van haren vlechten tot jurkjes naaien, je vindt het op Pinterest! Echt een vrouwending geloof ik, want mijn man vindt het niets, en één van mijn homovrienden werd er ook niet enthousiast van.

Maar goed, zo kwam ik op nieuwe hobby nummer twee. Naaien.
Ik zag een onwijs schattig schort wat ik wil maken. Ik kan alleen niet naaien.
No problem! Er was ook een plaatje wat directe linkte naar een site met basistechnieken. Dat kan ik, dacht ik. Dus hup, met wat oude lapjes, de handleiding van de naaimachine en de laptop ernaast ging ik aan de slag. 
Eerst het ding uit de doos gehaald (en afgestoft haha).
Wacht, hoe gaat dat ding áán eigenlijk?
Oh, kijk, er zit een stekker bij. Dat was al een snugger begin hè, zeg ik hardop tegen mezelf.
Goed, dan moet dat draadje dus met een mega omweg naar het naaldje. Dat het een mega omweg is, weet ik, maar de weg zelf? Geen idee!
Handleiding erbij. Draadje via 1 naar 2, naar beneden naar 3, dan weer naar boven naar 4, en weer naar beneden... Ohhh HOE gaat het naar nummer 4?! Dit kàn niet!
Nog een keer. Nr 1, naar 2, omlaag naar 3 en... pfff. Hoe hoe hoe. Er was hier toch ook een lampje?
Ik pak de handleiding er weer bij. Hmm. Het lampje hoort aan te gaan als je de machine aan zet. Hij staat aan. Het lampje niet. 
Lampje vervangen, zegt de handleiding.
Dacht het niet, antwoord ik. Met mijn Iphone belicht ik nummer 4. Ik gris boos de handleiding er weer bij. Ahaaaaaa, ik moet eerst aan een grote knop aan de zijkant draaien zodat nummer 4 naar boven komt. Zeg. Dat. Dan!
Goed. Draadje gedaan. Onderdraadje zit er gelukkig nog. Ik kan beginnen.
(Ik zal maar niet uitwijden over het moment dat dat onderdraadje er ook niet meer was en ik díe moest vervangen. De meesten van jullie weten toch niet waar ik het over heb, dus ik zal het ook niet vertellen. Maar het ging ongeveer zoals het andere draadje. Alleen duurde het een halfuur. En was ik minder aardig.)

Braaf heb ik de "how to sew" gevolgd, en het ging niet slecht!
Ik heb natuurlijk al tig projectjes die ik wil naaien, maar ik ben een Ram. Ik ben creatief, maar slecht in dingen afmaken. (Ik heb ook duizend blogs die nooit het daglicht hebben gezien. Ze hebben geen einde. Maar actueel zijn ze ook niet meer, dus waarom afschrijven?)
Dus wat deed ik? Ik startte nieuwe hobby nummer 3!

Nog een DIY project. Do It Yourself. 
Eigenlijk is het een project dat ik al jaren wil doen, maar nooit aan begonnen ben.
Ik heb namelijk een oud buffetkarretje wat ik graag wil pimpen. Manlief vindt het een afschuwelijk ding. Dus nu hij staat al drie jaar in de schuur, maar we hebben nu afgesproken dat ik het mag verven en als hij het dan nóg lelijk vindt, zet ik het op Marktplaats. Zo niet, dan komt het in de huiskamer.
Anyway, dit is de vòòr-foto:



Leuk toch?? Ok ok. Beetje ouderwets. Ook best een beetje lelijk. Maar ik ga er een superhip likeurkastje van maken. Hij wordt wit met een gekleurd chevronpatroon op de bovenkant. Onder komen de likeurtjes en ik schroef zo'n rekje aan de onderkant van het bovenblad (snap je 'm?), zodat ik leuke glaasjes ondersteboven kan hangen. Wordt helemaal leuk!

Stap 1. Haal de benodigdheden. Het is nogal een uitdaging om in een Praxis de juiste verf uit te zoeken als de medewerkers de motivatie van een banaan hebben. Maar ik kwam met de goede grondverf, lak, en schuurpapier thuis. (Natuurlijk vergat ik spul om het ding vetvrij te maken, maar daar hebben we het niet over).

Stap 2. Schuren. Wat een rotwerk. Als je nu even terugscrollt naar het plaatje, dan zie je dat de pootjes nogal vervelend zijn om te schuren. De wielen ook. En die minipootjes van dat ding onder zijn ook niet makkelijk. Ik begrijp nu waarom mijn schoonmoeder altijd zegt dat ze een hekel heeft aan hout verven! Ze noemt daarbij namelijk altijd het schuren.
En voor een zeer onervaren DIY-er als ik is het echt moeilijk in te schatten hoe "diep" je eigenlijk moet schuren. Het is blijkbaar zo'n domme vraag dat ik het op Google niet vond. Zie je het voor me, ik op een krukje in de tuin met schuurpapier in mijn ene hand, en mijn Iphone in mijn andere, googlend naar "hoe hout schuren"? Genant. Nu ik dit schrijf had ik mijn schoonmoeder beter even kunnen bellen.
Maar goed, eenmaal geschuurd was ik drie uur verder. Als rasechte Ram wilde ik het ding alweer terug de schuur ingooien, maar ja, ik wil het karretje echt graag houden, dus ik moest doorzetten.

Stap 3. Stofvrij maken en ontvetten. Ohw ja, daar gingen we het niet over hebben. Iets met een ritje naar Praxis. 

Stap 4. Grondverven. Eindelijk die kwast in mijn handen! Pff. Wat ben ik hier slecht in. Strepen, soms dik, soms dun, kloddertjes. Die rotwielen. Waarom deed ik dit ook alweer?

Stap 5. Drogen. 24 uur. In mijn geval is dat al, uhm, 96 uur. Oeps. En daarna volgt laagje grondverf twee, dan de echte kleur en dan pas (waar ik me op verheug) het leuke chevronpatroon. 

Ik kan dus nog lang geen na-foto laten zien. En de tussenfase laat ik ook niet zien. Zo lelijk.
Maar ik publiceer deze blog, dus ik moet het nu ook afmaken.
Alleen deze week moet ik elke dag werken. Musicalworkshop week. Elke dag. Dus wordt het volgende week. Oh wacht, kan ook niet.
Dan... 
Ach. Volgend jaar wordt het ook weer zomer. Tijd genoeg.




Monday 6 August 2012

Er was eens...

... Een meisje. (Eigenlijk een vrouw. Maar meisje klinkt leuker.) "Ik wil weer bloggen." zei het meisje. "Vroeger deed ik dat altijd op Hyves, en dat vond ik zo leuk! Schrijven, leuke foto's erbij plakken, reacties krijgen."
"Dan doe je dat toch?" antwoordde de jongen naast haar. (Het is eigenlijk haar man, maar een meisje met man klinkt raar.)
"Ja, maar dat kost eigenlijk best veel tijd, want dan wil ik het weer goed doen, en dan vraag ik me over een halfjaar weer af waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen! En ik verzin zulke dingen altijd in de vakantie. Als ik tijd heb."
"Schat", zegt hij, "de dingen die wij tot nu toe hebben verzonnen op vakantie, zijn de beste dingen die ons zijn overkomen."

Dus hier ben ik. Met mijn brand new blog. Het voelt nog onwennig, ik weet niet meer goed hoe het moet. So where to begin?

Ah, de titel.
Biena's sprookjesboss.
Biena. Dat ben ik.
Sprookje. Dat is waar ik in ben beland. Ja echt! Wat klinkt het walgelijk hè? Maar het is zo.
Bijna twee jaar geleden vroeg mijn grote liefde me ten huwelijk en in september zijn we al een jaar getrouwd! Een sprookjesbruiloft hadden we, een prachtige, zonnige, hysterische, grappige, chaotische, muzikale, gelukkige, maar vooral liefdevolle bruiloft.
En bij het sprookje horen ook dromen die uitkomen. En dan komen we gelijk uit bij het woord boss. Niet voor niets met dubbel S geschreven.
Bos is onze achternaam, en Boss is onze uitgekomen droom. Onze eigen musicalschool!
Ik glimlach als ik eraan denk.
In september start ons tweede cursusjaar en ik heb het gevoel dat ik daar nog veel over zal schrijven.

En hoe de combinatie van sprookje en Boss eruit ziet? Nou zo dus:



Proost! Op een lang en gelukkig leven.

Foto: Erick Kicken, KVX.nl